Back op m'n stek

Onverwachts kon ik toch nog even uit Renk om met verlof te gaan en ben ik een dikke week in Nairobi geweest. Dat is even goed geweest om bij te tanken van de afgelopen drukke, hectische, spannende weken en op te laden voor de laatste weken van m’n contract.

De situatie is nog steeds onzeker in Juba en 1 andere locatie waar Medair werkzaam is met een voedingsprogramma is volledig geevacueerd vanwege de gevechten die daar plaatsvonden. Iedereen is veilig daar weggekomen en ook de locale medewerkers zijn veilig gebleven. Grote gevolgen door de paar dagen van heftige gevechten in Juba en andere plaatsen aan het begin van deze maand. Veel gezinnen die zijn weggetrokken en veel mensen die zich in kampen of kerken schuilhouden, er is cholera uitgebroken in Juba, er wordt enorm veel gestolen en de prijzen voor voedsel vliegen omhoog.

Hoe zal het verder gaan, wanneer stopt dit machtsspel tussen deze 2 leiders en stammen?

Soms zakt de moed me wel eens in de schoenen en denk ik wat doen we hier eigenlijk,  maar op hetzelfde moment weet ik dat we hier doen wat we kunnen om weerloze vluchtelingen in hun eigen land te ondersteunen, basiszorg en schoon drinkwater te bieden. Stel je voor dat je hier zelf op de vlucht zou zijn denk ik altijd, wat zou je dan dankbaar zijn dat er mensen kwamen die laten zien dat je niet vergeten bent en dat je er toe doet en die er zijn als je kind ziek is of ondervoed raakt door de situatie in het land.

De laatste 2 jaar heb ik enorm veel mensen de hand geschud en in de ogen gekeken en je hebt dan vaak helemaal geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, met een glimlach kun je al zoveel zeggen, mensen die hun hand op hun hart houden als ze je tegenkomen als teken van dankbaarheid, groepjes kinderen die met blije stem elke keer weer Khawadzjaaaah roepen en overenthousiast naar je zwaaien, daar doen we het voor!

Ik ben aan het afronden hier en dat zet je over heel veel zaken nog eens dubbel zoveel aan het denken. Nog 4 weken en dan ga ik voorlopig weer naar huis. Als ik hier dan om me heen kijk komt alles nog dieper binnen, kinderen met alleen een shirtje aan, op blote voeten, niet gewassen, de snottebellen die uit de neus komen, spelend met lege plastic flessen waar ze een autootje van maken of doppen van flessen, hutjes die zo lek als een mandje zijn, mensen die op hun blote voeten door de modder en plassen lopen nu we in de regentijd zitten, mensen die dagelijks hun strijd leveren om de dag weer te overleven en te zien of ze hun kinderen te eten kunnen geven, mensen die gewoon niet verder kunnen denken dan deze dag.

Soms lijkt het of ik er aan gewend ben geraakt om deze beelden te zien als we naar de kliniek rijden en aan het werk zijn. Maar als je er bij stil gaat staan komt het diep binnen en heb ik ook daar geen woorden voor eerlijk gezegd, het is in en in triest hoe de meeste mensen hier moeten leven omdat het gewoon niet anders is.

Naar huis!!  Alleen dat al te kunnen zeggen, wat een rijkdom, dat je naar huis gaat waar je alles hebt wat je hartje begeert, waar je veilig bent, waar je elke dag genoeg te eten hebt, waar je schoon stromend water uit de kraan hebt, zelfs warm en koud, waar je als je ziek bent naar een ziekenhuis kunt gaan, waar je verzekerd bent voor heel veel zaken en noem maar op.

Deze laatste weken hoop ik een aantal zaken goed af te kunnen ronden en over te dragen en begint langzaam aan ook het afscheid nemen van zoveel lieve mensen van wie ik ben gaan houden en die ik oprecht zal missen als ik weer thuis ben.

De laatste loodjes, vorige week voelden ze erg zwaar toen ik even uit deze situatie weg was, maar nu ik hier weer terug ben gaat het weer goed en kan ik de energie weer opbrengen om er het beste van te maken.