Uitdagingen

Uitdagingen

Nu ik hier weer een poosje ben realiseer ik me opnieuw hoeveel uitdagingen er hier elke dag weer zijn,  voor ons als team, maar zeker  voor de mensen die hier wonen.

Het lijkt soms ook ‘verlammend’ te werken waardoor alles soms zo enorm traag kan gaan en je steeds meer de neiging krijgt om de duwen. Maar als je dan gaat duwen merk je dat de uitdaging voor jou in feite nog groter wordt, want veel mensen zijn niet gewend om vooruit te denken en een plan te maken gewoon omdat ze verslagen zijn door alle uitdagingen en teleurstellingen denk ik. Of het gewoon heel anders zien dan dat wij dat doen. Of omdat het uiteindelijk toch meestal anders loopt dan gepland of gedacht.

Je moet daarin toch elke keer weer een balans vinden en de juiste manier vinden om toch een beetje te duwen. Ik zeg wel eens het staat in mijn job description dat ik veel moet duwen om dingen gedaan te krijgen.

Het wordt achteraf vaak wel enorm gewaardeerd als de klus dan geklaard is met goed resultaat. Gelukkig maar!

Maar ik kan het me vaak ook zo goed voorstellen dat de mensen het rustig aan doen, een paar stappen langzamer lopen dat wij gewend zijn. Wat een uitdaging om hier dag in dag uit te moeten leven.

Een medewerker van ons zou voor het eerst sinds de crisis in 2013 weer naar Juba, hij had gespaard en een vliegticket geboekt vanuit Renk en kon 1 week daar zijn. Hij zag er enorm naar uit om te gaan en onder andere zijn zoon weer te zien en een aantal zaken te gaan regelen in Juba. Donderdag was hij op tijd hier om naar de airstrip te gaan. Helaas, de vlucht kwam niet, er was teveel luchtverkeer in Juba dus de vlucht kon niet opstjgen. De dag daarna op vrijdag werd er een nieuwe vlucht geregeld, maar helaas toen die boven de landingsbaan vloog, keerde het vliegtuig weer om, er was te veel regen, ze konden niet landen.

Hevig teleurgesteld ging hij weer naar huis. De volgende dag kwam hij op kantoor en zei: God heeft het me heel duidelijk gemaakt dat ik nog niet naar Juba kan gaan. Bijzonder om te horen hoe hij ermee om is gegaan.

Deze week waren we in de kliniek in Wunthou en werden we gebeld door een medewerker in een dorp vlakbij, er was een ernstig zieke vrouw, 27 jaar, of we langs konden komen en haar meenemen. Toen we aankwamen waren er veel mensen bij haar huis, ze was inderdaad ernstig ziek, had veel oedeem en was erg kortademig. Haar man was dronken en kon niet mee, dus toen werd er iemand anders opgetrommeld om mee te gaan.  De hele situatie al zo triest, vieze kleren aan en ze had niks om mee te nemen. We hebben haar naar het militaire ziekenhuis gebracht…….. maar helaas kunnen ze daar ook weinig doen, er was wel een dokter, die heeft wat testen laten doen bij een prive kliniek in de markt. Het was duidelijk dat ze ernstig nierfalen heeft en uiteindelijk zou moeten dialyseren.

Medicijnen zijn dan niet aanwezig, dus die hebben we uit onze voorraad gehaald en gebracht en ze is daar opgenomen, helaas moet ik zeggen dat ik daar geen goed gevoel bij had. Geen laken op het bed, geen muskietennet, geen eten, daar moeten de mensen dan zelf voor zorgen. Dit zijn de uitdagingen voor de mensen hier, waar moet deze vrouw nu naar toe?  Ze was eerder die week in de kliniek geweest en die had haar doorverwezen naar een ziekenhuis, maar ze had geen geld en mogelijkheden om daar heen te reizen daarbij komt dat de grens nog steeds dicht is, anders hadden we haar transportgeld kunnen geven om in Sudan naar een ziekenhuis te gaan.

De volgende ochtend gingen we bij haar langs en hadden ze nog niks gegeten. Uiteindelijk hebben we op kantoor een inzameling gedaan en dit bedrag naar degene gebracht die met haar mee was gegaan om eten te kopen.

Dit is nog maar 1 voorbeeld, als je dan zo samen met deze ernstig zieke vrouw in de auto zit gaat er heel wat door me heen.  We bieden wel zorg, maar hebben mogelijkheden tot op een bepaalde hoogte. Ook zijn er een aantal kinderen overleden door ernstige ondervoeding en ziekte, ouders komen dan veel te laat naar de kliniek waar we deze kinderen kunnen opnemen en behandelen. Helaas wordt er vaak ook nog gedacht dat er een vloek op het kind rust, of een of andere bezwering wat maakt dat ze dus veelal  te laat  besluiten om toch naar de kliniek te komen. En zo zijn er vele voorbeelden te vertellen.

Het blijft in en in triest dat het zo moet gaan hier. Gelukkig zie ik nog steeds dat we hier met onze teams goede zorg bieden en er ook vele levens gered worden! Maar er is ook een andere kant.

Ik heb dit keer niet zo vaak geschreven op de blog en voel me eerlijk gezegd soms ook wat ‘verlamd’. Het is triest om te zien dat de situatie in het land niks veranderd is en dat de mensen elke dag diezelfde uitdagingen weer aan moeten gaan om te kunnen overleven. Je hebt hier veel energie nodig om te kunnen overleven dus dan maar een stapje langzamer denk ik nu ook vaak.

Nog 3 weken en dan begin ik alweer aan de terugreis naar huis, op zich ook altijd een uitdaging en spannend of de vlucht naar Renk dan wel komt en gaat, om die reden heb ik nu 2 dagen eerder geboekt vanuit Renk naar Juba, zodat er wat speling in zit als de vlucht onverhoopt niet doorgaat dat ik dan mijn laatste vlucht naar Amsterdam niet mis. Mijn laatste 2 werkdagen zullen dan vanuit Juba zijn.

Thuis wachten er ook weer uitdagingen op me, maar die zijn van een heel andere orde.  Ik heb hier gedurende de afgelopen jaren veel geleerd, de puurheid, het doorzettingsvermogen en de dankbaarheid van de mensen die ik ontmoet heb  zullen me altijd bijblijven. De leefomstandigheden die ik hier met eigen ogen gezien, gevoeld en geroken heb zullen me altijd weer met beide benen op de grond zetten als ik terug ben in Harlingen en denk dat ik het moeilijk heb…... Ik ben dankbaar voor deze ervaring en voel me een gezegend mens!

Elhamdililaj zeggen ze hier dan.

Hartelijke groeten,

Mirjam