Contrast

Hoe langer ik hier ben, hoe meer het enorme contrast tussen Zuid Soedan en Nederland tot me doordringt. We leven en werken hier en dat maakt dat je op een bepaalde manier aan je omgeving went, maar als je zo nu en dan even goed stilstaat bij wat je om je heen ziet en wat er allemaal gebeurt, dan besef je hoe groot het contrast is!

Vorige week overleed er weer een kindje, ernstig ondervoed en doodziek. Het was een jongetje van 1 jaar, hij woog 5 kilo, zijn huid liet los door de ondervoeding en door de ziekte. Wat hij precies had, daar is moeilijk achter te komen, we hadden hem nog doorverwezen naar het militaire ziekenhuis hier in Renk, maar daar is hij niet aangekomen. Dan denk ik aan de, meestal, gezonde kinderen in Nederland van die leeftijd, met hun bolle toetjes en lekkere dikke beentjes en de schone ziekenhuizen die we hebben als ze ziek zijn.

Wat een nood hier en elke keer weer die angst als er dan toch weer geschoten wordt of als er gedreigd wordt met schieten. Vrouwen die met hun kinderen op de arm weer richting het noorden rennen. Groepen mensen die ‘s nachts richting de Nijl lopen omdat er verderop een markt in de brand gestoken is, ‘s nachts niet de grens over kunnen richting Sudan, dus dan maar richting het water, in de hoop over te kunnen steken,met gevaar op verdrinking. Huizen die half in elkaar hangen en uit elkaar vallen, omdat er al tijden niemand meer woont, verlaten wijken hier in onze omgeving.

We hebben ons een weekend schuil moeten houden in het kantoor omdat er toch weer gevechten waren uitgebroken. Zelfs dan ervaar ik het contrast, wij konden nog een tas inpakken en meenemen voor het geval dat, we konden onze matras voor een nachtje in het kantoor neerleggen en toch goed slapen, we konden een noodrantsoen eten en drinken in een auto laden om klaar te zijn om te vertrekken indien nodig. De mensen hier kunnen vaak niks meenemen en rennen voor hun leven.

Dan hoor je de schoten en denk je, hier wil ik NOOIT aan wennen om deze geluiden te horen. Wat een totaal ander leven hier en toch zie ik ‘hoop’ met name bij onze medewerkers. Ik zie motivatie om mee te werken aan het helpen van onze medemens. Hoop, motivatie en liefde in de manier waarop onze medewerkers met de patienten omgaan, gretig zijn om te leren en zichzelf te ontwikkelen. Dit motiveert mij ook elke keer weer, om hun zo goed mogelijk te ondersteunen en te begeleiden en te helpen zichzelf te ontwikkelen.

In beide klinieken krijgen onze medewerkers nu Engelse les van onze vertalers, super enthousiast en als ik weer in Wunthou kom wordt ik in het Engels begroet met een big smile en een big hug!!

‘Hoop’ in Jelhak, een zeer afgelegen plaats waar we nu een voedingsprogramma hebben, er zijn nu al meer dan 90 kinderen opgenomen, dit betekent dat ze elke week voor controle komen en de extra voeding mee krijgen. Ook hier dichtbij Renk hebben we nog een voedingsprogramma gestart, 1 x per week is er een mobiel team aan het werk.

In Renk hebben we een extra vaccinatie campagne gedaan om zo alle kinderen die niet in de kliniek komen te bereiken, want de laatste tijd zijn er toch weer gevallen van mazelen, een risicovolle ziekte hier vanwege de kwetsbaarheid van de kinderen.

Het werk is druk en veel en er zijn nogal wat veranderingen in de samenstelling van het team. Maar ik krijg motivatie en energie door onze medewerkers en door wat we hier kunnen doen. We hebben genoeg te eten, schoon drinkwater, ik heb een goed bed en ben gezond en voel me een gezegend mens! Wat wil je nog meer.

Al-hamdillallah (Thank God!)