Overweldigend

Overweldigend

M’n eerste indrukken en ervaringen, wat zal ik er van zeggen.

Overweldigend, moeilijk om onder woorden te brengen, wat een nood en wat een moeite voor de mensen die gevlucht zijn en al vele jaren in een kamp wonen en daar dan ook weer moeten vluchten, omdat ook daar gevechten uitbreken. Wij kunnen ons dat niet voorstellen, alles achterlaten en vluchten. De mensen wonen in ‘ huisjes’ van een soort riet, plastic en alles wat maar beschermt tegen de regen en de zon. De grond is zanderig en modderig het is een grauw, grijs gezicht als je door een kamp rijdt, veel afval en vuil en veel vliegen.

Al veel gezien dus deze 1e week en druk aan het werk geweest, ook 2 dagen geholpen met het vaccineren van kinderen tegen de mazelen en polio. Elisa was ziek geworden, dus hebben we de plannen omgegooid. Hannah moest naar Juba terug om daar te helpen, er is daar een cholera uitbraak en Medair helpt met de behandeling van de cholera. De handen uit de mouwen dus, de vrouw die altijd meehelpt met injecteren kwam niet, ze vond het niet vertrouwd om haar kinderen alleen te laten. Dus Tecla en ik hebben zelf gevaccineerd en tegelijkertijd de rest van het team aangestuurd. Meteen in het diepe, maar het ging goed, het is duidelijk wat er moet gebeuren en wat dat betreft helpt alle ervaring die ik tot nu toe heb opgedaan me enorm met alles wat ik hier zie en doe. We waren in het kamp het dichtst bij Renk waar voordat de gevechten uitbraken zo’n 8000 mensen verbleven, de schatting is dat er nu nog zo’n 6000 mensen wonen. We hebben dik 650 kinderen gezien in die 2 dagen.

In het andere kamp wat tegen de grens van Sudan ligt, waren 4 teams bezig en zij hebben in 3 dagen tijd bijna 3000 kinderen gevaccineerd. In dit kamp wonen naar schatting momenteel meer dan 10.000 mensen, omdat er zoveel zijn gevlucht vanwege de onrusten in april. Het kamp ligt letterlijk tegen de grens met Sudan aan, het is ongeveer 3 kwartier rijden over een goede weg.

Er is daar nu ook een kliniek gestart door Medair met medewerkers vanuit Renk. ( daar was nog een kamp, wat nu leeg staat vanwege de gevechten, de kliniek daar is nu gestopt) De medewerkers zelf zijn ook gevlucht en helpen daar nu weer mee, samen met een aantal medewerkers die door het ministerie van gezondheidszorg worden betaald. Tijdelijk in een politieburo, 3 kamers in gebruik, kleine ruimte en de politie wil eigenlijk niet dat we daar te lang blijven. Er worden nu voorbereidingen getroffen om in het kamp een tent o.i.d. op te zetten voor langere duur.

Beide klinieken vallen onder onze verantwoordelijkheid, wat inhoudt dat we de medewerkers ondersteunen waar nodig en voorzien van de benodigde medicijnen etc. Dagelijks wordt bijgehouden hoeveel patienten er gezien worden en wat de diagnose is en welke medicijnen er gegeven worden. Dit moeten wij dan weer verwerken in een overzicht, onderverdeeld in leeftijden etc.  In de klinieken zijn er dagen bij dat er 200 mensen worden gezien. Veel werk te doen dus!

In het kantoor is een opslagruimte voor alle medicijnen en verbandmiddelen enz. waarvan we moeten bijhouden wat er inkomt en uitgaat. Verschillende werkzaamheden, veel afwisseling, een uitdaging!!

Af en toe schieten de tranen me in de ogen als ik al dat leed zie, vooral het soms hartverscheurende huilen van de kinderen is moeilijk om te zien en te horen. Kinderen, zo kwetsbaar, enthousiast, flexibel, maar je ziet ook dat ze op hun hoede zijn en ze houden je goed in de gaten.

Met mijzelf gaat het goed, het is gelukkig niet meer zo enorm heet, dat scheelt en ik slaap goed. We krijgen hier goed te eten en te drinken, ik moet erom denken dat ik niet groei, tussen de middag en         ‘s avonds is er een warme maaltijd en ik heb altijd wel trek, dus echt oppassen. 4  ochtenden per week probeer ik nu mee te doen met Phina die een work-out doet, ze begint al voor 6 uur op het dak met een video. Ja, wie had dat gedacht, ik sta er ook, in m’n pyama, want sportkleren heb ik niet mee en op m’n flipflops, al flinke spierpijn gehad, maar eerlijk gezegd heeft het een verfrissend effect voor de rest van de dag. ‘s Ochtends vroeg is het lekker koel.

We werken tot ongeveer 6 uur ‘s avonds, 6 dagen per week en ik kan me nu beter voorstellen dat het na 8 weken werken echt fijn zal zijn om 8 dagen verlof te hebben en even weg te gaan van je werkplek.

De stad begint weer wat tot leven te komen gelukkig, de markt start weer wat op, een goed teken lijkt me. Het team is gezellig, ik heb me nog niet verloren gevoelt o.i.d. en voel me best op m’n gemak hier, ook dat is een goed teken!

Er kwam afgelopen dinsdag zelfs al post voor me, dat is heel erg leuk!! En zo is de week voorbij gevlogen.

Het is ook erg leuk om ook van jullie regelmatig iets te lezen tussen de bedrijven door en bedankt voor alle reacties.

Allemaal de hartelijke groeten en shoekran!

Mike India!

( dit zijn de call signs die ik heb gekregen i.v.m. het radio verkeer, M O was er al, dus ik ben M I geworden wat in radiotaal Mike India is, mensen noemen elkaar ook veel bij de call signs wat voor mij nog wel eens wat verwarrend is)