Even over andere grenzen kijken

Alweer een rotatie achter de rug, wat is het enorm fijn dat we na 8 weken hier echt even weg kunnen om bij te tanken. Ik ben er geloof ik nog nooit zo aan toe geweest om bij te tanken als dit keer, wat een enorm drukke weken hebben we gehad. Als we dan de rapporten maken en op papier zetten wat we hebben kunnen doen, dan snap ik soms niet hoe we het allemaal voor elkaar hebben gekregen in die paar weken. Maar dat harde werken begint nu wel zijn tol te eisen, hoeveel kan een mens aan en waar liggen je grenzen. Veel sociaal leven hebben we hier niet echt en ook dat begin ik te merken, ik mis m’n familie, vrienden, m’n privacy, zwemmen en wandelen langs de haven en de dijk en gewoon het lekker thuis zijn.

Tijd voor verlof dus en over grenzen gesproken, dit keer ga ik 3 grenzen over richting Tanzania en vandaar met de boot naar Zanzibar, waar ik samen met een vriendin 2 heerlijke lange weken vakantie hoop te houden. Nou als er iets ‘klinkt als’ vakantie dan is het wel Zanzibar met z’n tropische witte stranden en de mooie blauwe oceaan, kamers die je kunt huren die pal aan of op het strand liggen, ooohhhhhh wat heerlijk!!  

Als ik uit Renk vertrek tref ik mijn collega op de airstrip en dan neemt zij het stokje weer over voor wat betreft de verloskunde kliniek waar ik nog steeds vervang voor haar. We hebben heel gemotiveerde vroedvrouwen (inmiddels 6 fulltime), wat is dat toch een mooi beroep en wat spannend ook elke keer als er toch complicaties om de hoek komen. Hieronder de dagelijkse werkelijkheid voor zwangere vrouwen hier in Renk en omgeving.

Stel je voor: je bent acht maanden zwanger en krijgt een bloeding en pijn. Het is midden in de nacht en je kunt nergens heen, omdat het niet veilig is om op pad te gaan in de nacht. Als het bijna licht wordt, besluit je om naar de kliniek van Medair te gaan. Je hebt gehoord dat ze daar vroedvrouwen hebben die bevallingen doen.

Al je hoop is op de Medair-kliniek gevestigd. Maar het blijkt dat zij je ook niet verder kunnen helpen.  Er moet een keizersnede worden uitgevoerd. Ook moet je bloed toegediend krijgen. Wat Medair wel kan doen, is je met een auto naar de grens brengen. Dat is een uur rijden., Vanaf de grens moet je voor een paar honderd meter op een kar liggen die door een ezel getrokken wordt. Na de grens tussen  Zuid-Sudan en Sudan, komt een stukje wat ook wel niemandsland genoemd, mag  Medair niet verder rijden. Bij de Sudaneze grens aangekomen,  moet je bij de immigratiedienst langs. Vervolgens kun je verder met een taxi naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Dat is nog weer een uur rijden.

Dit is de dagelijkse werkelijkheid in het gebied waar Medair werkt. Gelukkig kunnen we veel vrouwen goed helpen bij de bevallingen, maar zodra er complicaties zijn, wordt het een ander verhaal.  Sommige complicaties kun je van te voren inschatten en vervolgens de moeders vervroegd doorverwijzen. Helaas zijn veel complicaties veel minder goed te voorspellen.  Ik zou een hele pagina vol kunnen schrijven over bevallingen en wat we zoal tegenkomen.

Medair heeft momenteel een particuliere donor die ons financieel ondersteunt om het vervoer en de ingreep voor deze vrouwen te bekostigen. Het kost allemaal geld. Bij de grens houdt onze bemoeienis niet op. We moeten daar Zuid-Sudanese ponden omwisselen naar Sudanese ponden (met een ongunstige wisselkoers). Ook gaat er een vroedvrouw van Medair mee naar het ziekenhuis ter begeleiding van de moeder.

Het is in en in triest dat dit nodig is in een stad waar een compleet ziekenhuis staat met een nieuwe verloskundige kliniek. Een kliniek die met een goede opknapbeurt en het juiste personeel weer functioneel zou zijn. Wanneer komt er een eind aan deze ellende?

De tweeling waar ik in m’n vorige blog over schreef heeft eindelijk de groei te pakken en ze zijn niet meer ziek geweest. Laatst kreeg ik een big smile van Ngor, het jongetje. Nou daar smelt je toch helemaal van, dat maakt je dag weer helemaal goed. Ze wegen nu  2,2 kilo en 1,7 kilo, Ngor gaat aan kop, maar Agong vecht dapper mee en groeit nu ook.

Ik ga regelmatig even op visite bij de oma en tante die nog steeds in het stabilisatie centrum zijn en soms zijn hun 2 broertjes er ook, we hebben veel plezier met elkaar en ik drink soms een bakje zeer bijzondere, aparte koffie met ze, verstaan doen we elkaar niet altijd maar dat doet er niet toe, we begrijpen elkaar ook zonder woorden. En als Obach er is om te vertalen hebben we goede gesprekken met elkaar.

Nu eerst tijd voor vakantie, nog 5 dagen en het is zover dan vertrek ik uit Renk:

Zanzibar here we come!